Wat is het toch ineens koud buiten. En dan die maan…die daar met een blauwig licht vol aan de hemel staat te stralen maakt het nog kouder met dat licht. Gelukkig is het binnen lekker behaaglijk warm. Het mag weer, de kachel omhoog, de gordijnen dicht en de kaarsjes aan. Zacht, gelig licht wat alles in een fluwelen glans kan gieten. En dan buiten de regen die drupt en zijn echo’s op het dak laat ontstaan. Het geeft een extra gevoel van aanwezig te mogen zijn in de zachtheid. De zachtheid van dekens, warme sokken en wollen truien. Daarmee alleen al creëren we een gevoel in de Biodanza van warmte en geborgenheid.
Even niet te veel hoeven. De rust tot ons nemen en lekker lui bewegen. Bewegen in vertraging, in geleidelijkheid. Ieder mag op zijn tempo aanwezig zijn. Zonder druk, zonder praten, afstemmen op elkaar en snappen dit heb ik nu nodig. Elkaar bejegenen op een ontspannen manier, waardoor we ons kunnen openen naar elkaar in genegenheid. Wederkerig in het contact. Dan kan ik mezelf laten zien in een beweging die ik nog niet zo goed beheers. Waarop ik kan experimenteren met de muziek en mijn vormen die nog niet zo vast zijn. Het gaat niet om de schoonheid van mijn dans, het gaat om de expressie die ik van binnen voel en die ik uit op mijn manier, omdat ik zo iets kan geven aan de wereld. Zonder er iets terug voor te willen ontvangen. Het is mijn uiting en daarin voel ik dat ik er mag zijn.
Vanwaaruit durf ik ook te vragen, aan te geven dat ik een omhelzing nodig heb. Dat ik soms niet zo krachtig ben als ik eruit zie en dat ik me kan koesteren in de aanwezigheid van de mensen om me heen. Zodoende kan ik ook weer met een goed gevoel naar huis en kan ik de hele week aan. Ben ik de dagen erna nog zacht en met een stille blijheid in me aanwezig.